Sociale Wetgeving

Een belastbaarheidsprofiel is een grafiek die – uitsluitend vanuit de medische optiek – kort en bondig aangeeft welke talenten of vaardigheden een werknemer of werkzoekende heeft en die eveneens vermeldt bij welke arbeidstaken of arbeidsomstandigheden hij moet worden beschermd. Enkele praktische voorbeelden: een herniapatiënt kan vaak nog veel soorten werk doen, maar mag niet zwaar tillen; een astmapatiënt mag niet werken in stof; een patiënt met vallende ziekte mag niet op een ladder werken, een hartpatiënt moet geen zware lichamelijke arbeid verrichten en voor een stressgevoelig persoon dient de tempodruk te worden aangepast. Door het veelvuldiger dan thans opstellen en praktisch toepassenvan deze profielen kunnen bedrijfsartsen en verzekeringsgeneeskundigen, zonodig in nauwe samenwerking met arbeidsdeskundigen zich beter profileren als gezondheidsbeschermers en als bemiddelaars naar gezonde arbeid. Zij kunnen meer dan thans een onmisbare bijdrage leveren om allerlei politieke tegenstellingen die in elke regering weer opduiken te overbruggen. Het zo nodig verstrekken van gerichte arbeidsadviezen om werknemers te beschermen, is decennia lang een van de hoekstenen van de arbozorg en expliciet vermeld in artikel 3 van de Arbowet. Werkgevers en arbodiensten worden door de Arbeidsinspectie vaak overladen met technische regels en voorschriften voor veilige en gezonde werkomstandigheden. Merkwaardigerwijs is er echter geen enkele controle door de overheid op het naleven van de wetgeving over de op het individu toegespitste passende arbeid. De archieven van klassieke Arbodiensten bevatten honderdduizenden niet gebruikte belastbaarheidsprofielen. In enkele arbodiensten verdween het gebruik van belastbaarheidsprofielen in de laatste decennia of werd het tot een minimum beperkt. Van WAO’ers liggen er honderdduizenden belastbaarheidsprofielen in de dossiers van de UWV. Veel dossiers kunnen (volledige WAO’ers worden hier buiten beschouwing gelaten) nog worden benut voor reïntegratieprojecten. Bedrijfsartsen en arbodiensten dienen zich niet alleen bij periodiek medisch onderzoek bezig te houden met het opstellen van belastbaarheidsprofielen, maar vooral bij de begeleiding van zieke werknemers. Bovendien zou er veel frequenter en gestructureerder dan thans over belastbaarheidsprofielen moeten worden gecommuniceerd. Niet alleen tussen arbodiensten en werkgevers, maar ook tussen artsen uit de sociale respectievelijk curatieve sector. In deze conceptie, geheel passend in de moderne arbowetgeving en de Wet verbetering poortwachter, is de werknemer niet een te betuttelen object, maar kan en moet hij zelf meewerken aan zijn (re)integratie. Onze op gezonde en veilige arbeid gerichte Arbowet is ondubbelzinnig. Werkgever én werknemer moeten in goede harmonie samenwerken bij de uitvoering van deze vaak verwaarloosde sociale wet. Op individuën toegespitse bescherming in arbeid is even belangrijk als collectieve technische maatregelen voor veilig en gezond werk. Dit geldt zowel voor werknemers als voor werkzoekenden. Veel werkzoekenden dwingen zich nog tot claimgedrag of tot een passieve afhankelijkheidspositie naar overheid of werkgevers. Vaak zijn zij enerzijds onvoldoende op de hoogte van hun beperkingen en woekeren zij anderzijds onvoldoende met hun talenten. Werknemers en werkzoekenden kennen vaak onvoldoende hun rechten en plichten met betrekking tot veilige en gezonde arbeid. De popularisering van de begrippen belasting en belastbaarheid die in een Arbopas tot uitdrukking komt kan een belangrijke bijdrage leveren tot minder werkeloosheid en tot gezondere arbeidsverhoudingen